Je kent ze wel, of beter nog: je herkent hem wel – de voetbalvader. Hij kenmerkt zich door steevast langs de lijn te staan wanneer zoonlief zijn wedstrijden speelt, of het nu een uit- of thuiswedstrijd is. En soms pikt hij zelfs een training mee. Hij is zijn allergrootste fan.
De voetbalvader leeft vanaf maandag alweer toe naar de volgende wedstrijd van zijn telg. En als die wordt afgelast, baalt hij bijna nog meer dan de speler zelf. Vaak is hij te vinden op zijn vaste plek langs het veld, aan de zijde waar hij zijn zoon het beste kan volgen.
Verliezen, gelijkspelen of winnen – het maakt hem niet minder betrokken of overtuigd van de kwaliteiten en misschien ook wel beperkingen van zijn eigen nakomeling. Bij thuiskomst wordt er wat hem betreft nog lang nagepraat over de wedstrijd. Er worden spelsituaties geanalyseerd en tips gegeven voor de volgende pot voetbal. Tenminste, als zoonlief daar ook zin in heeft. Soms is hij kritisch, maar vooral opbouwend. Hij praat hem moed in als het even niet zo lekker loopt of een blessure hem aan de kant houdt.
En als zijn spruit een training mist, vraagt hij zich af of dat hem zijn basisplaats zal gaan kosten. Dus vraagt hij nog even na of hij zeker weet dat hij de training zal overslaan. Ook na een training wordt even gevraagd hoe het is gegaan. Lekker getraind klinkt het dan? Zijn er blessures in het team? Hoe was de opkomst vandaag?
Zo’n voetbalvader had (ja, helaas had…) de linksback van ZAP 1 ook. Woensdag 5 februari is Marco Dietvors – vader van Job, Inge en Tijn, en echtgenoot van Kirstin – helaas overleden.
Deze voetbalvader verzamelde in de laatste periode van zijn leven al zijn energie om toch langs de lijn te kunnen staan (en later zitten) bij ons eerste, bij zijn Job. Om trots te kunnen zijn en om een potje voetbal te zien van ZAP. Een liefhebber van het spelletje en van de club.
We condoleren de familie Dietvors en hun naasten met dit grote verlies. Het zou mooi zijn als de voetbalvaders die dit lezen en zich herkennen, bij de eerstvolgende thuiswedstrijd van Job allemaal langs de lijn staan. Om eer te bewijzen aan Marco, de voetbalvader. En om Job, Inge, Tijn en Kirstin een hart onder de riem te steken.
Een voetbalvader hoort niet dood te gaan als zijn zoon nog op het veld staat.
De Luistervink
