De luistervink neemt je mee
Ah, het einde van het seizoen. Het moment waarop voetballers, vrijwilligers en eigenlijk iedereen die bij ZAP voetbal betrokken is, met een mengelmoes van opluchting en uitputting naar de kalender staart. De zomer gloort aan de horizon, maar de weg ernaartoe lijkt bezaaid met nog meer to-do’s en evaluatievergaderingen dan er afspraken in de agenda van een bondscoach staan.
Laten we eens beginnen bij de vrijwilligers. Die helden, die alles doen: van het uitkloppen van de ballennetjes tot het organiseren van de afsluitdag. Aan het einde van zo’n lang seizoen is het enthousiasme soms wat ver te zoeken. Komt er weer een verzoek binnen om de barbecue te regelen? Zucht. “Kunnen we niet gewoon patat halen?” denk je dan. En die grasmat, die nu eindelijk zo perfect erbij ligt dankzij urenlang onderhoud? “Laat maar liggen, ik ben er klaar mee.” Maar nee, de agenda die roept, en ergens sluimert toch die plichtsgetrouwe glimlach na weer een cynische grap. Hoe zouden we immers zonder hen
overleven?
Dan hebben we onze voetballers. Je weet wel, die types die na een lang seizoen de schoenen het liefst even in een hoek gooien en roepen: “Volgend jaar weer, hè?” Ze voelen de vermoeidheid in hun benen, de schrammen op hun knieën en het verlangen naar een paar weken zonder kijken hoe vroeg ze deze zondag moeten vertrekken van het Ceresplein. Nee, tijd voor de festivals. Tijd om met duizenden mensen op grasvelden te dansen en te hossen. Om deze vervolgens vertrapt achter te laten. Toch, ergens diep van binnen, als ze ergens een balletje zien rollen, is er een kleine twijfel: “Misschien kan ik nog een potje
meevoetballen op een toernooitje.” Maar meestal wint de drang naar rust en even afstand nemen.
En daar, aan de andere kant van het spectrum, staan de jeugdspelers. Die kleinste Doué’s en Yamal’s in de dop. Voor hen is een zomerstop zoiets als een straf. “Wat bedoel je, ‘er wordt niet gevoetbald’? Waarom hebben we dan die prachtige velden, het lekkere weer? Waarom besteed je uren aan het maaien van het gras als wij er niet op mogen rennen?” Ze begrijpen het niet en, eerlijk gezegd, willen ze het ook niet begrijpen. Voetbal is leven, altijd en overal. Een zomerstop? Die term zou verboden moeten worden.
Als luistervink sta ik soms met een klein grijnsje te kijken naar deze chaos van emoties. Het is een soap, een opera, een klucht. Maar het is ook prachtig. Want daar, in die kleine frustraties en grote dromen, schuilt de ziel van onze club. Dus terwijl we ons allemaal door de End of Season Blues heen worstelen, nemen we even een moment om stil te staan bij wat komt: een nieuw seizoen, met frisse energie en nieuwe kansen. En ja, het is nog maar 48 nachtjes slapen en dan begint het ZAP voetbalkamp!
Tot dan!
De Luistervink
