Ook de Luistervink kan er niet omheen: het kampioenschap van ZAP. Ja, van ZAP — en niet alleen van ZAP 1. Want kampioen word je met de hele club. En de club, dat zijn de mensen die zich inzetten. Natuurlijk de spelers, maar óók de vrijwilligers. En laten we de bedrijven niet vergeten – de sponsors – die de club financieel ondersteunen.
Al die mensen samen maakten het kampioenschap van het eerste team van ZAP mogelijk. Dankzij dat teamwork en die gezamenlijke inzet konden afgelopen zondag heel veel mensen, elk op hun eigen manier, meegenieten van dit succes. Want het was ook hún kampioenschap.
De Luistervink genoot zichtbaar van de uitzinnige spelers, die het hele seizoen hadden gestreden voor dit unieke moment. En dan was daar die grote groep jeugdspelers – door het dolle heen. Ook zij hadden reden om te juichen en feest te vieren. De trots die je dan voelt, die maakt je nog méér een ZAPPER.
Langs de lijn herkende hij ook menig ‘senior’. Veteranen die ZAP jarenlang hebben gediend, in welke rol dan ook. Zij kwamen speciaal voor dit moment naar ons complex. Om het gevoel van toen weer te herbeleven. Om die clubtrots opnieuw te voelen.
En zo kan de Luistervink nog wel even doorgaan… Want er waren zó veel blije gezichten. Zó veel trotse mensen.
En terecht. Trots mogen we zijn – zeker op zo’n dag. Maar daarna komt weer de realiteit. De realiteit waarin we die positieve energie gebruiken om door te bouwen. Om samen verder te gaan, de club klaar te maken voor de toekomst.
Want als je niet oppast, slaat trots om in frustratie. Dan haken mensen af. Maar ZAP heeft laten zien dat het zich kan aanpassen, onder alle omstandigheden. En dat is precies het verschil: de écht trotse mensen zijn er óók als er geen kampioenschap te vieren valt. Zelfs als er degradatie dreigt.
Het zijn díe momenten waarop wordt bepaald of een nieuw kampioenschap weer mogelijk is. En gelukkig bleek dat dit jaar zo te zijn.
Bedankt, ZAPPERS, voor jullie inzet en trots.
Dat maakt ZAP, ZAP.
De Luistervink
